سنجش پتانسیل توسعۀ میان‌افزا در بافت مرکزی تهران

در پی رشد شتابان جمعیت و ظهور تحولات جدید شهرنشینی در جهان، راه‌حل‌های متفاوت و گاه متناقضی برای توسعۀ شهرها مطرح شده است. پیامد این راه‌حل‌ها را در الگوهای توسعه‌ای چون پراکنده‌رویی، توسعۀ پرشی و ... شاهدیم که سبب تحمیل هزینه‌های زیرساختی، محیط‌زیستی و ... به شهر می‌شود. این روند توسعۀ شهری، سبب بازماندن نواحی مرکزی شهرها از جریان توسعه می‌‌‌شود. مطرح‌شدن رویکردهای جدیدی چون توسعۀ میان‌‌‌افزا1، توسعۀ مجدد نواحی مرکزی شهرها را در دستور کار خود قرار می‌‌‌دهد. هدف پژوهش حاضر اندازه‌‌‌گیری ظرفیت توسعه در بافت مرکزی تهران (منطقۀ 12) است. در پژوهش حاضر پس از معرفی شاخص‌‌‌های توسعۀ میان‌‌‌افزا نوبت به بررسی آن‌‌‌ها در منطقۀ 12 می‌‌‌رسد، برای دستیابی به این مهم با استفاده از ابزار سیستم اطلاعات جغرافیایی (جی آی اس)، تهیۀ لایۀ شاخص‌‌‌ها و هم‌‌‌پوشانی لایه‌‌‌ها انجام می‌‌‌شود، سپس اولویت‌‌‌بندی نواحی و قطعات مستعد توسعه در بافت مرکزی تهران با استفاده از فرایند تحلیل سلسله‌‌‌مراتبی صورت می‌‌‌گیرد. نتایج بیانگر آن است که هر 6 ناحیۀ منطقۀ 12 دارای پتانسیل توسعه براساس شاخص‌‌‌ها و مؤلفه‌‌‌های معرفی شده‌اند، که در این میان، نواحی 3 (هستۀ اولیۀ شکل‌گیری تهران)، 4 و 2 دارای بالاترین ظرفیت‌‌‌های توسعه‌‌‌ای در منطقه‌اند.